De beelden uit Gaza zijn aangrijpend. Gebombardeerde flatgebouwen, uitgehongerde kinderen, wanhopige ouders …
– het lijden van burgers is reëel, diepgaand en speelt zich dagelijks af. Iedereen die geen medeleven voelt bij zulke ellende, heeft elk gevoel voor empathie verloren. Geen mens zou gedwongen moeten worden zo te leven. Geen kind zou moeten opgroeien tussen het puin. Deze oorlog moet eindigen – hoe eerder, hoe beter. Maar morele helderheid vereist meer dan medelijden. Het vereist dat we moeilijke vragen stellen: Wie heeft dit lijden over de burgers van Gaza gebracht – en wie misbruikt hun pijn cynisch voor politiek gewin?
1. Hamas wil dat de bevolking verhongert
Deze week legde een onthullend moment bloot: voor het eerst sinds het begin van de oorlog leverde Israël rechtstreeks voedsel aan de bevolking van Gaza – zonder Hamas te omzeilen. De reactie: hysterische woede van de terroristen en hun sympathisanten – zelfs doodsbedreigingen aan iedereen die brood en pasta durft te accepteren.
Waarom? Omdat een miljoenenbedrijfsmodel in gevaar is. Hamas verrijkt zich al decennialang met humanitaire hulp – door voedsel tegen woekerprijzen door te verkopen en de winst te gebruiken om terreur te financieren en de zakken van haar leiders te vullen.
En bovendien: hongerige mensen leveren een beter imago op en zijn gemakkelijker te manipuleren. Het feit dat zelfs VN-functionarissen kritiek hadden op deze Hamas-vrije distributie, laat zien hoe diep hun medeplichtigheid reikt.
2. Duitsland is medeverantwoordelijk voor de ramp in Gaza
De westerse wereld keek de andere kant op toen Hamas de kuststrook omtoverde tot een terreurhub. Het was geen geheim dat ze honderden kilometers aan tunnels groeven en zich nestelden in ziekenhuizen, scholen en appartementencomplexen.
En wat deed Europa? Ze bleven geld overmaken. Miljarden naar ngo’s die de andere kant op keken of meespeelden. Het resultaat: Hamas had de tijd om zich rustig voor te bereiden op 7 oktober.
Een humanitaire blanco cheque voor terrorisme.
3. Hamas-logica: hoe meer lijden, hoe beter
Het lijden van Palestijnse kinderen is Hamas’ sterkste wapen tegen Israël. Daarom verschuilen de terroristen zich onder hen, gebruiken ze hen als menselijk schild en willen ze dat hun eigen bevolking verhongert.
Omdat ze het Westen begrijpen: hoe groter het burgerleed, hoe groter de druk op Israël. Juist daarom moet Gaza bevrijd worden van Hamas.
Mogen de militaire acties en de Israëlische regering bekritiseerd worden – hard, zelfs heel hard? Absoluut! Talloze Israëlische experts en politici doen dat. Het verschil? Ze bieden echte alternatieven in plaats van simpelweg vanaf een veilige afstand met de vinger te wijzen. Nee, Israël doet niet alles goed. Maar in tegenstelling tot Hamas wil Israël juist het juiste doen.
4. Elk staakt-het-vuren zonder voorwaarden is een tactische pauze voor Hamas
De Duitse bondskanselier Friedrich Merz, minister van Buitenlandse Zaken Johann Wadephul en anderen dringen er bij Israël op aan om te pauzeren. Het klinkt beschaafd, maar het is cynisch. Elke pauze geeft Hamas de tijd om te herstellen, zich te hergroeperen, tunnels te repareren en de volgende 7 oktober te plannen.
Dit is geen vredesstrategie – het is een terreurgarantie. Iedereen die dit weigert te zien, leeft in een comfortabele Berlijnse bubbel. De infrastructuur is er, de wil tot vernietiging is onverminderd groot en de internationale naïviteit is nog steeds even sterk. Zonder Hamas’ verwijdering zal er nooit sprake zijn van een duurzame wederopbouw in Gaza, nooit van waardigheid of welvaart voor de bevolking.
En als Israël het terreurregime niet mag beëindigen, dan moet iemand anders het doen.
5. Het Westen heeft geen plan voor Gaza – alleen eisen voor Israël
Het is makkelijk om op te roepen tot een staakt-het-vuren. Maar waar is het Gazaplan van Merz en Wadephul? Wat gebeurt er als Israël zich terugtrekt? Hamas blijft aan de macht – en wordt misschien zelfs beloond met een staat. Wat voor entiteit zou dat dan zijn? Zeker geen Middellandse Zee-Rivier, maar Kabul aan zee.
Democratie: verboden. Vrouwenrechten: uitgewist. Coëxistentie: nooit bedoeld.
En nee, wat er in Gaza gebeurt, is geen “genocide”. Omdat Israël niet probeert het Palestijnse volk uit te roeien, maar een terroristische organisatie te ontmantelen die openlijk heeft gezworen een nieuwe Holocaust te plegen.
Gaza zou net als Tel Aviv kunnen zijn: modern, open en levendig. In plaats daarvan is het een gijzelaarsgebied, geregeerd door een doodscultus – dezelfde vorm van islamisme die in Europa moordt en predikt: “Het kalifaat is de oplossing.”
6. Hamas wint de informatieoorlog
Het strijdtoneel is niet alleen militair. Er is ook een informatieoorlog – uitgevochten via media, emoties en ideologie. En op dat front is Hamas helaas aan de winnende hand.
Veel westerse media beschouwen het zogenaamde “Ministerie van Volksgezondheid” van Gaza – volledig gecontroleerd door Hamas – nog steeds als een betrouwbare bron, ondanks de lange geschiedenis van het verspreiden van onwaarheden in oorlogstijd. Burgerdoden worden routinematig en reflexmatig aan Israël toegeschreven, zelfs wanneer hard bewijs ontbreekt – zoals de recente beweringen over een Israëlisch “bloedbad” nabij een humanitair hulpcentrum. Ongelooflijk genoeg zijn sommige Duitse media zelfs begonnen de “Hamas Civiele Bescherming” kritiekloos te citeren.
Het resultaat? Een gevaarlijke illusie voor het Duitse publiek: dat islamitische terroristen op de een of andere manier burgers beschermen – terwijl het tegenovergestelde waar is.
7. De gijzelaars – uit het gesprek gewist
Bijna 60 gijzelaars – waaronder Duitse burgers – zitten nog steeds gevangen in Hamas-gevangenschap. Ze worden gemarteld, mishandeld en mishandeld. Toch zijn zowel zij als de velen die op 7 oktober werden vermoord, vrijwel verdwenen uit het publieke debat.
Waarom? Omdat hun verhalen een ongemakkelijke waarheid onthullen: wie is deze oorlog begonnen – en waarom voert Israël die?
8. “Hamas is niet het volk”? Helaas is het ingewikkelder
“Hamas is niet het volk” – het klinkt geruststellend, maar is vaak zelfbedrog. Decennia van indoctrinatie door een regime dat de ideologische erfenis van de nazi’s met zich meedraagt, hebben hun sporen nagelaten.
Zelfs in kleutervoorstellingen spelen kinderen na hoe ze Joden vermoorden of zichzelf opblazen.
De massale viering van het bloedbad van 7 oktober was geen toevalstreffer. De bevolking keek weg – of deed enthousiast mee.
Gaza heeft meer nodig dan voedsel. Het heeft bevrijding nodig. Ontgifting. Een politieke denazificatie – zoals Duitsland na 1945.
9. De Arabische wereld helpt niet – en niemand vraagt waarom
Terwijl Israël onder druk staat om zichzelf moreel te rechtvaardigen, blijven Egypte, Jordanië, Saoedi-Arabië en co. opvallend stil. Geen opstanden tegen Hamas. Geen vluchtelingentoelating. Geen echte vredesinitiatieven.
Arabische solidariteit stopt bij de (goed bewaakte) grens – omdat ze precies weten wie en wat Hamas is. Maar het Westen bekijkt Israël liever kritisch – in plaats van op de tenen van zijn “partners” te trappen.
10. Moslimslachtoffers doen er alleen toe als Israël erbij betrokken is
Miljoenen moslims zijn gedood – in Syrië, Irak, Iran, Jemen, Nigeria, Afghanistan, Myanmar, China. Maar geen massaprotesten. Geen verontwaardiging. Geen boycots. Geen virale hashtags.
Maar zodra Joden erbij betrokken raken – en hun eigen staat verdedigen – wordt de verontwaardiging plotseling wereldwijd. Deze selectieve verontwaardiging legt zichzelf bloot: het gaat niet om mensenrechten. Het gaat om Israël.