Aylin Bilic over polarisatie en ruzie
Het is maar een kwart eeuw geleden, misschien iets langer. De tijd van Paars, van Bill Clinton en Tony Blair. De tijd van het einde van de geschiedenis, volgens de Amerikaanse filosoof Francis Fukuyama. We waren het allemaal met elkaar eens, in Nederland en eigenlijk wereldwijd – op een paar rare gekkies na, zoals de Servische president Slobodan Milosevic en Saddam Hoessein in Irak. Die bestreden we dan ook met bijna de gehele wereld gezamenlijk, uit naam van vrijheid, vrede en gerechtigheid. Zelfs vredesactivisten als Mient Jan Faber van het Interkerkelijk Vredesberaad steunden die ‘laatste’ oorlogen waarna het altijd vrede zou zijn.
De politiek was saai geworden. Er waren weinig tegenstellingen. Want de ‘grote verhalen’ waren gesneuveld. We vonden elkaar in een rationeel pragmatisme. Politici werden technocraten, managers die de BV Nederland zo verstandig mogelijk bestuurden. Over het doel was iedereen het eens, we discussieerden hooguit over de middelen.
Ik weet niet in welke waanwereld deze linkse troela leeft hoor, maar ze doet precies wat Chris Verhagen in zijn laatste podcast uitlegt. Links doet net alsof haar liberale wereldbeeld DE standaard is die iedereen volgt en eist nu zelfs dat de overheid in gaat grijpen op scholen die iets leren wat niet met hun visie strookt.
Nee Aylin, we discussieerden niet alleen over de middelen, we waren het van tijd tot tijd hartgrondig met elkaar oneens!
Waarom zien mensen het toch niet?
Niemand kon toen bevroeden dat in 2025 dit land en de rest van de wereld tot op het bot verdeeld zouden zijn. Dat het na iedere verkiezing voor de Tweede Kamer weer lastiger is een kabinet te vormen, door politieke versnippering. Dat politiek debat, luisteren naar elkaars standpunten, is verworden tot het scanderen van de eigen oneliners, gericht op het electorale effect.
Ja hoor. Mensen met wat meer inzicht wisten dat wel, alleen niet dat het in 2025 zou zijn, maar wel dat het heel snel zou moeten gaan gebeuren. Waarom?
Want volk zal opstaan tegen volk …
Mattheüs 24:7
En wat zien we? Wie staan tegen elkaar op? Het Nederlandse volk tegen het Duitse? Dus zou je in eerste instantie zeggen: “Zie je wel dat de Bijbel niet klopt”, maar wacht even. In de Griekse grondtekst staat het woord “ethnos”, waar ons woord “etnisch” vandaan komt. En wat zien we? In Nederland staat etnische groepen tegen elkaar op.
Dus ja, mensen die wat verder keken dan hun neus lang is, zagen dit allang aankomen! Maar dingen niet zien en toch in de volle overtuiging van het eigen gelijk leven, is inmiddels zo typerend voor links.
Een ander voorbeeld is de crisis op de woningmarkt. Mensen uit de vastgoedsector zagen deze crisis al meer dan 35 jaar aankomen, maar zoals gebruikelijk wisten al die linkse politici het beter en staan nu met hun handen in het haar en durven de echte oorzaken nog steeds niet te benoemen.
Weinig aandacht? Waar keek je dan naar?
Waar is het misgegaan? Bij de opkomst van Pim Fortuyn in diezelfde periode, waar we aanvankelijk weinig aandacht voor hadden? Was het 9/11? Die aanslag heeft het idee van wereldvrede zeker aan het wankelen gebracht. Toch waren de jaren nul, ondanks de aanslagen van Al-Qaida, nog steeds een oase van politieke rust en stabiliteit vergeleken met nu. Waren het dan de economische crisis van 2008/2009 en de eurocrisis die daarop volgde? Speelt klimaatverandering een rol die een nieuwe politieke scheidslijn creëerde? De opkomst van sociale media, die iedere mening een ongekend (en ongefilterd) bereik bood? Corona, dat een splijtzwam vormde onder vrienden en gezinsleden? Of is de mensheid eenvoudig niet geschikt voor rust en vrede? Vinden we ‘gewoon’ nieuwe twistpunten uit als de oude zijn opgelost?
Weinig aandacht voor Pim Fortuyn? Jullie hadden zoveel aandacht voor hem, hij werd zo gedemoniseerd dat het hem zijn leven kostte!
Ja, we vinden nieuwe twistpunten omdat de meeste mensen nu eenmaal teren op negatieve energie. Die negatieve energie is ook het bestaansrecht van kranten en nieuwsmedia.
Oekraïne saamhorigheid? Serieus?
Toen de Russen Oekraïne binnenvielen, leek de vroegere saamhorigheid heel even terug. Het Westen stond weer zij aan zij. Al kwamen we er na een paar maanden beteuterd achter dat de rest van de wereld niet meedeed, en en een aantal landen, zelfs in Oost-Europa begon af te haken De slachtpartij van Hamas in Israël op 7 oktober 2023 en de oorlog die daarop volgde, stortten de wereld en ook Nederland opnieuw in verdeeldheid.
Dan moet je toch echt in een enorme bubbel leven als je zoiets uit je toetsenbord gerammeld krijgt. Als er één twistpunt was sinds 2022 dan was het de oorlog in Oekraïne wel! Ja, heel dom links trapte in de mooie verhaaltje van Zelenski en deze clown (letterlijk!) was opeens de nieuwe afgod van links, die kon poepen op hun bord en ze prezen hem er nog voor ook!
Voor iemand met gezond verstand was het werkelijk verbijsterend om aan te zien hoe naïef links als ratten achter de rattenvanger van Hamelen aan huppelden!
De rest van de wereld? De meerderheid van de wereld! En dan ook nog eens ongeveer de helft of wel meer in eigen land. Het was weer de bekende schreeuwende linkse minderheid die alle aandacht opeiste en volwassen mensen keken hoofdschuddend van een afstandje toe naar de complete gekte die voor de zoveelste keer uitbrak.
Vroeger was alles beter…
Met de dag verlang ik sterker terug naar die magische jaren negentig. Toen we samen discussieerden en polderden en er altijd weer mét elkaar uitkwamen: in de politiek, maar ook daarbuiten. Toen we vooral met respect met onze grootste tegenstanders omgingen. Toen we vonden dat emotie eigenlijk niet in de politiek thuishoorde. Een beetje saai, maar het werkte wel.
Nee. Ten diepste verlang je dat niet anders was je geen columniste bij een linkse krant als de NRC geweest.
Het gekke is: ik heb nog steeds het idee dat we morgen kunnen besluiten om de klok weer 25 jaar terug te zetten, en ons weer normaal te gaan gedragen. Want hoe groot de tegenstellingen ook lijken: anders dan bijvoorbeeld in de jaren dertig of in de jaren zestig, zijn de tegenstellingen ten diepste helemaal zo groot niet. We delen nog steeds dezelfde basiswaarden: wij zijn vrijwel allemaal voor democratie, voor mensenrechten, voor vrijheid van meningsuiting, voor de rechtsstaat, voor een schoon milieu en we vinden allemaal dat het ene land het andere land niet mag binnenvallen om zijn gebied uit te breiden. Eigenlijk zijn we het nog steeds met elkaar eens. En dat is een unicum in de wereldgeschiedenis.
Maar je vergeet één essentiële factor te noemen: Als we het allemaal met links eens zouden zijn. Dan is er eenheid!
Eenheid onder voorwaarde dat…
We zijn allemaal voor democratie, maar links liet zien dat feitelijk niet te zien zitten, want de laatste verkiezingen leverde de grootste partij de premier niet. We zijn allemaal voor mensenrechten, behalve als het Joden en christenen betreft. Vrijheid van meningsuiting? Vanwaar dan al die oproepen om “desinformatie” en “nepnieuws” tegen te gaan? Wie bepaalt dan wat desinformatie en nepnieuws is? Hoe verklaar je dan het voorstel van D66 om alleen partijen die een vergunning hebben nog op internet te laten publiceren?
Of even dichterbij voor de meesten: Waarom zitten elke avond op alle zenders dezelfde linkse koppen aan tafel en is er zelden, zeer zelden, ruimte voor een ander geluid? Sorry, maar die “vrijheid van meningsuiting” is in de praktijk allang aan linkse banden gelegd!
We zien het allemaal maar doen er niets aan
En toch blijven we eindeloos ruziemaken, zoals echtelieden in een slecht huwelijk die niet anders meer kunnen. Wat onze samenleving eigenlijk nodig heeft is een een goede relatietherapeut. We lijken niet meer te weten hoe we de ander ruimte bieden, begrip kunnen tonen en hoe we verder opbouwen vanuit tevredenheid en welzijn.
Dat we ruzie blijven maken komt door een aantal factoren die duizenden jaren in de Bijbel al beschreven werden. Ik noem er een paar. De mensen hebben de leugen liever dan de waarheid en jouw waarheid hoeft ook nog eens niet de mijne te zijn, maar we moeten ze wel allebei “respecteren”. Dat werkt niet, want feiten zijn feiten die zich niets van dit postmoderne geleuter aantrekken.
Daarnaast zijn mensen zo individualistisch geworden dat ze ook nog eens volledig overtuigd zijn van hun eigen gelijk. Vervolgens importeren we culturen, visies, religies, die niet in onze traditie passen en proberen we die een plek te geven en het hen in alles naar de zin te maken.
Zo werd op basisscholen de holocaust niet meer onderwezen om die zielige islamitische kindjes niet in conflict te brengen. Zij hoorden thuis namelijk dat de holocaust een Joodse leugen zou zijn.
En tja, we afscheid neemt van de waarheid, haalt herrie in huis, met eindeloos tot gevolg en komende escalaties die hier weer het logische vervolg van zijn.
Bron artikel: NRC