En door de wetsverachting zal de liefde van de meesten verkillen…
We kennen deze tekst wel als een omschrijving van de mensheid in de eindtijd. Van nature ben ik absoluut niet gewelddadig, ik heb nog nooit echt gevochten of iets dergelijks, maar als dierenliefhebber die weet en beseft hoe loyaal honden zijn, hoe ze je als baas volledig vertrouwen, triggert dit soort verhalen iets in me waardoor ik tegenover de daders van dit soort misdaden graag een uitzondering zou maken!
Hij liep vijf kilometer het bos in om een melding over een uitgehongerd dier te controleren.
Maar zodra hij zijn waterfles pakte om de hond te helpen, begreep hij eindelijk waarom hij geen enkel geluid had gemaakt.
Agent Bennett dacht dat hij in zijn vijftien jaar in dienst de ergste vormen van de mensheid had gezien. Niets verbaasde hem meer. Tenminste, dat geloofde hij.
Een wandelaar had gebeld over een levend skelet diep in het staatsbos. Bennett en zijn partner baanden zich een weg door dik struikgewas en verwarde takken, ver van gemarkeerde paden. Toen ze een kleine open plek opliepen, verstijfden ze. Daar lag een hond, zo dun dat zijn ribben leken door zijn huid te breken. Hij was vastgeketend aan een enorme dennenboom, te zwak om te staan.
De grond om hem heen was kaal geschraapt, elk spoortje aarde was verdwenen door dagenlang heen en weer lopen totdat hij niet meer de kracht had om te bewegen. Bennett rende naar voren en hief zijn waterfles, klaar voor een grom of een angstige kreet. Maar het bos bleef stil. Volkomen stil.
Toen knielde Bennett naast hem neer. En de waarheid kwam als een klap op zijn borst aan.
De ketting was niet het ergste. Iemand had dik roestig binddraad strak om de snuit van de hond gewikkeld, laag na laag, zich in zijn vlees snijdend en zijn bek volledig dicht gesnoerd.
Hij had geen kik gegeven omdat hij het fysiek niet meer aankon. Bennett slikte moeizaam terwijl woede en hartzeer botsten. Ze lieten hem hier niet zomaar achter. Ze zorgden ervoor dat niemand hem ooit om hulp zou horen roepen.
Met trillende handen gebruikte hij zijn multitool om het draad door te knippen. Hij zette zich schrap tegen angst of paniek. In plaats daarvan, zodra de draad wegviel, legde de hond zachtjes zijn kop tegen Bennetts borst en sloot zijn ogen, alsof hij eindelijk wist dat hij veilig was ❤️🐶
Diezelfde middag droegen ze hem het bos uit. De dierenartsen noemen hem nu Survivor. En Bennett heeft de adoptiepapieren al ingediend, dus deze dappere jongen zal nooit meer gewond raken.
Nooit.