Rond de Eerste Wereldoorlog was er een hoge verwachting onder Evangelische Christenen dat het einde der tijden dichtbij was. Velen leefden in hoge verwachting over het nieuwe komende Vrederijk.
Deze nieuwe tijd zou vooraf worden gegaan door een stille terugkomst van Christus naar de aarde om de rechtvaardigen op te laten staan tot onsterfelijkheid. Om de levende heiligen in een oogwenk te verheerlijken, en weg te nemen naar de bruiloftsmaaltijd van het Lam. De wereld zou onder worden gedompeld in vuur en bloed tijdens de Grote Verdrukking. Dit zou relatief kort duren en dramatisch eindigen in de slag bij Armageddon en de triomfantelijke terugkeer van Christus met Zijn Bruid om duizend jaar te regeren.
De verwachting was voor velen zo realistisch dat het hun wereldbeeld en manier van leven bepaalde. Een welbekende, gerespecteerde christelijke leider kreeg ooit een groot bedrag om de hypotheek van zijn kerk mee af te lossen. Hij weigerde dat en besteedde het geld om missionarissen naar de heidenen te sturen om de terugkomst van de Heer te bespoedigen. Dit is waarschijnlijk een extreem voorbeeld, maar het geeft de verwachting onder christenen wel mooi weer.
Voordat we dit extravagante gedrag veroordelen, moeten we even afstand nemen en het geheel in perspectief bekijken. We kunnen nu wijzer zijn (al staat dat open voor discussie), deze christenen hadden iets moois, wat wij vandaag missen. Zij hadden een verenigde hoop. Die hebben wij niet. Hun activiteiten waren gebundeld, de onze zijn verdeeld, overlappend en vaak zelf-vernietigend. Zij verwachten de overwinning; wij weten niet eens zeker wat “winnen” betekent.
Hoop en timing
Onze christelijke hoop is onderwerp geworden van zoveel onderzoek, analyse en revisie dat we ons schamen om te erkennen dat we deze hoop hebben. En toch zaten die verwachtende gelovigen er niet helemaal naast. Ze zaten er alleen naast wat de tijd betreft.
Ze zagen de wederkomst van Christus als dichterbij dan hij was en daarom was hun timing verkeerd, maar hun hoop was terecht! Velen van ons kennen het verschijnsel wel. Als je reist en een berg nadert, dan lijkt dit enorme object dichterbij dan het in werkelijkheid is.
De wederkomst en het komende Vrederijk zijn zulke enorme vooruitzichten dat we soms denken er dichterbij te zijn dan we zijn. De vermoeide pelgrim wordt zo onschuldig slachtoffer van een optische illusie. Maar de berg is er, de wederkomst is er. De reiziger moet alleen volhouden om er te komen, net als de Christen. Zijn beoordeling is niet altijd even scherp, maar hij vergist zich niet. Hij zal de glorie van God zien!
Wij, evangelischen zijn te timide geworden. We hebben ons zicht op het Vrederijk verloren. Om wat wij denken dat een verkeerde hoop is gebleke, te ontvluchten zijn we ver afgedwaald in de wildernis van complete wanhoop.
Tijdens het schrijven moet ik steeds denken aan de woorden van Jezus: ‘Zal Ik nog geloof vinden als Ik terug kom?’
Christenen debatteren nu driftig mee over onderwerpen die christenen altijd voor waar hebben aangenomen en waar niet over getwijfeld werd. We zijn in de verdediging gedrongen, we hebben toegestaan dat ongelovigen ons in de hoek drukten en hen het voordeel van de twijfel gegeven door hen te laten bepalen waar en wanneer we elkaar zouden ontmoeten. We voelen ons ter verantwoording geroepen door de quasi-christelijke ongelovige, en de nerveuze, zelfbewuste verdediging die we hebben wordt “de religieuze dialoog” genoemd.
Intentie
Veel christenen hebben hun geloof “heroverwogen”. Bijna niets is aan de analysten ontkomen. Met een Freudiaanse microscoop werd elk onderwerp doorgelicht, buitenlandse missies, Genesis, inspiratie, moraal, polygamie, homoseksualiteit, drank, seks, gebed, alles is bevraagd door degenen die deelnemen aan de moderne dialoog.
De intentie was echter geen verdieping van het geloof, maar de in de Bijbel voorspelde afval van het geloof. Gebleken is dat hoe eenvoudig sommige punten ook te weerleggen zijn, de ongelovige blijft de leugens herhalen in een poging het christelijk geloof in diskrediet te brengen.
Aanbidding is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor feest in de samenkomst. Er zijn veel redenen te noemen waardoor de verwachting in de wederkomst in verval is geraakt. Onder meer de maatschappij waarin we leven.
De maatschappij
We leven in een decadente maatschappij, voorzien van alle gemakken en comfort. Als het voor een rijke moeilijk is om in de Hemel te komen, is het logisch dat in het westen het geloof afneemt. De ‘misleiding van de rijkdom’ verstikt het Woord en maakt het onvruchtbaar. Dan is het logisch dat percentage christenen in het rijke westen het laagst is van de hele wereld.
De gemiddelde westerling bezit meer goederen en leeft in grotere luxe dan machthebbers en maharajas een eeuw geleden. En nog is het niet genoeg. Het is moeilijk de focus van een betere wereld vast te blijven houden als een comfortabeler wereld nauwelijks voor te stellen is. Het beste wat we kunnen doen is uitzien naar de Hemel, nadat we ons leven door hebben gebracht in de luxe van een ongelooflijk genereuze aarde. Zolang de wetenschap onze behoeften hier kan vervullen, is het moeilijk de hoop op een betere wereld vast te houden.
Maar comfort is slechts één van de redenen waardoor we het zicht op de wederkomst kwijt zijn geraakt. Er zijn belangrijker redenen. Het grootste probleem is een theologisch probleem, een moreel. Een onjuist beeld van Christus is waarschijnlijk de hoofdreden.
Het beeld van Christus
Christus is uitgelegd, vermenselijkt, gedegradeerd. Veel praktiserende christenen verwachten niet meer dat Hij het Vrederijk komt stichten. Op deze voedingsbodem kan onder meer een valse leer als het preterisme opbloeien. En als men al verwacht dat Hij het doet, dan zal het met behulp van kunst, onderwijs, wetenschap en technologie zijn. Kortom: Met de hulp van de mens, zoals onder meer de Kingdom Now theologie leert.
Deze aangepaste verwachtingen zijn voor velen een teleurstelling, en een voedingsbodem voor diverse valse leringen. Het is logisch dat bijna niemand enthousiast kan worden over een Koning der koningen die Zijn kroon is afgenomen, of een Heer der heren die Zijn soevereiniteit is kwijt geraakt.
Ongeduld
Een andere belangrijke reden is dat de moderne mens geen geduld meer heeft. We hebben geleerd op de korte termijn te denken. Dat blijkt uit alles om ons heen. Lange teksten, zoals deze, worden door bijna niemand meer gelezen, we zijn omringd door gadgets die onze behoeften direct vervullen. Het zetten van een kop koffie mag niet langer duren dan de minimale tijd van 54 seconden, een maaltijd op tafel moet binnen 5 minuten uit de magnetron rollen, de politiek heeft geen lange termijn visie meer, als er een keer geld over is, zoals momenteel, dan schreeuwt de burger die er niets aan bij heeft gedragen het hardst om “zijn deel” op te eisen, foto’s moeten direct wereldwijd gedeeld worden (waar zijn die leuke filmavond na een vakantie gebleven?), de telefoon die je koopt is al verouderd voor je het doosje open hebt gemaakt, etc., etc.
Alles draait om directe behoeftebevrediging, dus hoe kan het anders dat velen het zicht op een hoopvolle toekomst kwijtraken? Als iemand tot geloof komt, neemt hij deze mentaliteit mee. God werkt anders. Waarschijnlijk juist om ons tot rust te brengen van onze stressvolle levensstijl en tot Zijn rust in te gaan.
De hoopvolle verwachtingen van veel nieuwe christenen (ruim 90% van de westerse bekeerlingen valt weer af!) worden getemperd als God niet direct doet wat zij verwachten. En ja, God doet dat vaak voor nieuw-gelovigen! Zelf heb ik wonderen meegemaakt, waarvan God nu zegt dat ik geduld moet oefenen (niet mijn sterkste kant!)
Maar het Vrederijk komt op Zijn tijd! Ongeacht ons ongeduld. Hoe makkelijk is het dan te concluderen dat ‘De Heer Zijn komst uitstelt?’ En snel overgaan tot de orde van de dag, terwijl de Bijbel juist daar ook voor waarschuwt in onder meer de gelijkenis over de wijze en dwaze maagden.
Profetie
Leraren van profetie, die claimden meer te weten dan de profeten over wie zij onderwezen, debatteerden over details van leer, terwijl het christelijke publiek haar hoofd verwonderd schudde. Een voorganger vertelde dat zijn kerk wat gescheurd over een meningsverschil over een detail waar tot honderd jaar geleden niemand van had gehoord.
Sommige populaire profetieën zijn tegengesproken door gebeurtenissen, dus we kunnen een nieuwe generatie christenen amper kwalijk nemen dat hun Messiaanse verwachtingen verward zijn. Als de leraren verdeeld zijn, wat kunnen de leerlingen dan doen?
We moeten wel onderscheid maken tussen de leer van de wederkomst en de verwachting van de wederkomst. De leer hebben veel christenen nog wel, maar de verwachting ontbreekt bij velen. En dat is wat we vandaag de dag missen!
Terug naar het Woord
Eerlijk gezegd weet ik niet of het mogelijk is om de geest die de eerste kerk inspireerde, en die de harten van christenen tot een paar generaties geleden liet juichen, weer terug te vinden.
Elkaar afkraken gaat ons niet helpen, discussiëren over profetieën of het veroordelen van degenen die het niet met ons eens zijn, ook niet. We kunnen al deze dingen, of geen van deze dingen, doen zonder de gewenste geest van vreugdevolle verwachting op te wekken.
We moeten terug naar het Woord en waarschuwen tegen valse leringen die mensen van hun hoop beroven. Ja, er is een glorieuze toekomst, maar niet door de inspanningen van de mens. Er is een hoopvolle toekomst, maar niet door menselijke techniek die nog geen enkele belofte heeft ingelost. Ja, er komt vrede, maar niet door de mensheid die keer op keer bewijst belust te zijn op eigenbelang.
Gods Woord wijst ons de Weg naar deze glorieuze toekomst.
Maar waarschijnlijk kan alleen een echte wereldcatastrofe iedere valse hoop vernietigen en onze ogen richten op de Man Jezus Christus. En de glorieuze hoop terug geven aan een generatie die deze verloren is.
Dit artikel is geschreven naar aanleiding van een artikel van A. W. Tozer