Afgelopen maandag heeft het hoofd van buitenlandse zaken van Europa, Catherine Ashton, de aanslag op de Franse school in Toulouse vergeleken met
wat er in Gaza gebeurd
daarmee tragische bijkomstige schade als gevolg van Israël’s zelfverdediging, gelijkzettend met terrorisme. Zelfs in een tijd van grote zorgen voor het Joodse volk laat zij haar bevooroordeelde houding tegenover Israël zien. Dit is onderdeel van een patroon dat het best wordt weergegeven door haar selectieve aandacht voor hongerstakingen.
Op 21 februari beëindigde Khader Adnan, leider van de islamitische Jihad, zijn 66-dagen durende hongerstaking, de langste in de Palestijnse geschiedenis. Adnan’s hongerstaking was uit protest tegen zijn gevangenneming voor onbepaalde tijd, door Israël, een controversiële, maar legaal handelswijze die onder meer ook door de VS wordt toegepast om bedreigingen van de veiligheid te voorkomen en te voorkomen dat gevoelige informatie uitlekt tijdens de rechtzaken van vijandelijke soldaten.
Geheel volgens de gang van zaken binnen een democratie, kreeg de detentie van Adnan gerechtelijke goedkeuring en was hij in afwachting van een verhoor door de Hoge Raad van Israël, toen een deal door onderhandelingen van Egypte er toe leidde dat Israël Adnan op basis van nieuwe bewijzen op 17 april vrij zal laten. Anderen in het Midden Oosten hebben dit geluk nooit gehad.
Op 8 februari, toen Adnan de laatste twee weken van zijn hongerstaking inging, begon de vader van de mensenrechtenorganisatie Arabische Golf, Abdulhadi Al-Khawaja, zijn eigen hongerstaking uit protest tegen zijn levenslange gevangenisstraf en die van anderen, zoals die werd uitgesproken door de militaire rechtbank van de monarchie van Bahrein voor zijn aandeel in de voortdurende strijd in Bahrein voor democratie. Rond deze tijd kreeg de zaak van Adnan echter dagelijkse internationale aandacht, wat uitmondde in een ‘verklaring van zorg‘ door Catherine Ashton.
Als het gaat over hongerstakingen, zijn dergelijke verklaringen van hoge EU politici voor buitenlandse zaken, extreem zeldzaam. De pleit voor Cubaanse mensenrechtenactivisten is een belangrijk voorbeeld. Catherine Ashton weigerde elk commentaar totdat de Cubaanse dissident en winnaar van de Sakharov Prijs voor Vrijheid van Gedachten van de EU, zijn 135-daagse hongerstaking beëindigde, ondanks het feit dat het Europese Parlement een resolutie had aangenomen die Ashton opdroeg om actie te ondernemen.
De resolutie noemde ook Orlando Zapata Tamayo, die stierf op de 85e dag van zijn hongerstaking. Een andere Cubaanse dissident, Wilmar Villar Mendoza, stierf op de 56e dag. Pas na hun dood besteedde Ashton enige aandacht aan hun individuele strijd.
Meer recent en in Iran, bereikte Mehdi Khazali de 71e dag van zijn hongerstaking zonder één woord van Ashton. Er gaan geruchten over zijn vrijlating, maar zeker niet dankzij het publieke optreden van Ashton.
Ashton moet vervangen worden
Niet verbazingwekkend, verstreek de eerste anderhalve maand van de hongerstaking van al-Khawaja zonder enige aandacht van Ashton, en de tijd dringt. In tegenstelling tot Adnan, had al-Khawaja ondergewicht toen hij aan zijn hongerstaking begon, en artsen kunnen nu al geen ader meer vinden die geschikt is voor een infuus. Hij is ook slachtoffer van zware mishandeling, resulterend in verwonding aan zijn hoofd en een verbrijzelde kaak waar chirurgische ingreep noodzakelijk voor is.
Deze verwondingen resulteren in levenslange gezondsheidscomplicaties. Hij ontkwam ternauwernood aan verkrachting door vier gevangenbewaarders door zijn al gewonde hoofd tegen de betonnen vloer te slaan, waardoor zijn gevangennemers het risico liepen op vervolging als gevolg van een kritieke verwonding. Er zijn geen repercussies geweest, en in het bijzonder geen Europees onderzoek, slechts bedekte verklaringen om te pleiten voor alle Bahreini.
Blijkbaar zijn Palestijnse terroristen individuele aandacht waard, en een van de meest bekende Arabische mensenrechtenactivisten niet.
De voortdurende stilte van Ashton laat haar karakteristieke en voortdurende gebruik van dubbele moraal tegen Israël zien, die niet zo duidelijk zichtbaar is geweest sinds zij Israël bekritiseerde toen die het maken van binnenlandse gesprekken om tot een boycot op te roepen strafbaar stelde, ondanks het feit dat Europa’s eigen rechtbank voor mensenrechten strictere beperkingen in Frankrijk goedkeurde.
Zelfs Human Rights Watch en Amnesty International, die zich buitenproportioneel op Israël richten, daarbij gebruik makend van discutabele methoden en interpretaties van internationaal recht, hebben zich actief uitgesproken in het belang van al-Khawaja. Als veelbesproken organisaties dezelfde verdediging kunnen voeren voor een terrorist en een mensenrechtenactivist, is er geen reden dat Ashton dat niet zou kunnen.
Natuurlijk verdient al-Khawaja veel meer support dat Adnan. Hij is een internationaal erkend mensenrechtenactivist en heeft als bestuurder gewerkt voor de Midden-Oosten afdeling van de Ierse mensenrechtenorganisatie Frontline. Khader Adnan is een belangrijk leider van een terroristische organisatie. Al-Khawaja heeft een schriftelijke, geweldloze, campagne van burgerlijke ongehoorzaamheid geleidt tegen de onderdrukking van de meerderheid van de Bahreinse Shia. Adnan’s islamitische Jihad heeft opzettelijk honderden Israëlische burgers gedood en verminkt.
Catherine Ashton heeft weer eens laten zien dat zij geen eerlijke scheidsrechter voor het Israëlisch-Palestijnse conflict is, maar in plaats daarvan deel van de internationale campagne om Israël te isoleren door middel van buitenproportionele aanvallen.
Het ligt niet voor de hand dat Israëlische leiders de EU direct aanspreken, kunnen beeldenstormers als Avigdor Lieberman en Danny Dannon wel namen noemen. Organisaties als Im Tirtzu kunnen ook een rol spelen in het organiseren van protesten als Ashton Israël bezoekt. Achter de schermen kan bij ondersteunende staten als Polen en Griekenland gelobbyd worden voor het vertrek van Ashton. Welke koers Israël en haar supporters ook nemen, één ding is duidelijk: ze moeten de EU onder druk zetten om een meer gebalanceerd alternatief te vinden voor Ashton.